Waarom blijven we die films maken en bekijken die steeds dezelfde stereotiepen blijven opvoeren? Het gaat hierbij om mannen en vrouwen die helemaal losgaan in zinloos geweld (meestal mannen), ondraaglijke onmacht (meestal vrouwen), niets ontziende lust en blind materialisme (meestal mannen en vrouwen).
Film is hét audio-visueel medium bij uitstek dat, in tegenstelling tot literatuur, niets aan onze verbeelding overlaat; hapklare (denk)beelden die zich rechtstreeks en onrechtstreeks in ons wereld- en mensbeeld nestelen.
Hoe zou de wereld eruit zien mochten we verhalen vertellen die de ziel voeden en de geest verheffen? Hoe zou het zijn om onszelf heruit te vinden en een levensondersteunende samenleving te creëren met respect voor elkaar? Welke films zouden we dan door het wereldwijde web sturen, de huiskamer in?
Is het niet de taak van een massamedium om mee te werken aan nieuwe verhalen, nu we dagelijks met onze neus op het feit gedrukt worden dat één van de meest fundamentele rechten van een mens, dat van veiligheid, op verschillende plaatsen in de wereld nog steeds niet gewaarborgd kan worden?
Wordt het niet stilaan tijd dat we beginnen zaaien in functie van wat we willen oogsten?
Welke realiteit willen we manifesteren vanuit het kwantumveld van oneindige mogelijkheden?
Wat maakt dat we misdaadverhalen onder ‘entertainment’ catalogeren, zoals ik onlangs hoorde op een televisiezender? Welke lading dekt dit woord überhaupt?
Wat met onze vrijheid dan, hoor ik sommigen denken? En ja, vrijheid is inderdaad ons hoogste goed maar zijn we werkelijk vrij als we blijven geloven dat de geschiedenis zich eindeloos herhaalt en we dus gedoemd zijn tot eeuwige kommer en kwel in dit ondermaanse bestaan?
We blijven onszelf en elkaar dezelfde verhalen vertellen; verhalen die ikkigheid en angst in stand houden en vooral het onvermogen voeden om in onze kracht te staan en in openheid en nieuwsgierigheid onze eigen plek in te nemen.
We zullen niet van vandaag op morgen het medialandschap kunnen hertekenen maar een inspirerend filmaanbod zou er misschien mee kunnen voor zorgen dat het woord ‘entertainment’ een andere lading kan dekken. Of zouden deze zenders moeten inboeten aan felbegeerde kijkcijfers?
Wat is het met mensen dat ons doet genieten van wat we zelf niet willen meemaken?
Is ons leven dan zo saai en voorspelbaar dat we hunkeren naar extreme prikkels, ook al zijn die moreel verwerpelijk? Het lijkt wel alsof we steeds opnieuw opzoek gaan naar de adrenaline-kick van intense emoties om wakker te blijven… We zoeken het gevaar op zonder daarbij zelf ons eigen leven niet op het spel te zetten. Het is zoals leven in een virtuele realiteit, een ‘second life’ vanuit onze luie zetel, in alle veiligheid.
Het is het verhaal van de kip en het ei. Onze adrenaline-honger stuurt het aanbod en vice versa. Cineasten spelen hier handig op in. Uiteindelijk krijgen we meer van hetzelfde. Tot in den treure?
